Łupież pstry to zakażenie skóry grzybem drożdżopodobnym. Objawia się występowaniem lekko łuszczących się plam o delikatnej, beżowej barwie. Skóra zaatakowana grzybem swędzi, a nieleczona grzybica zostawia przebarwienia. Łupież pstry najczęściej występuje u osób młodych.
Przyczyny
Łupież pstry jest chorobą, którą każdy człowiek nosi w sobie, gdyż drożdżaki odpowiedzialne za jej występowanie są obecne na skórze każdego zdrowego człowieka. Stan chorobowy występuje wtedy, gdy z niewiadomych jeszcze przyczyn grzyby te zaczynają rozmnażać się w niekontrolowanym tempie. Lekarze podejrzewają że przyczyna może być pogoda, gdyż zachorowania na łupież pstry zdarzają się głównie podczas ciepłej i wilgotnej pogody. Dodatkowymi czynnikami są tłusta skóra, nadmierne pocenie się i zmiany hormonalne.
Łupież pstry – objawy
Głównym objawem łupieżu pstrego są nieregularne plamy występujące w dowolnym miejscu na skórze. Występują w dowolnych kolorach – jasne, ciemne, białe, beżowe a nawet brązowe. Plamy mają tendencję do rozszerzania się i zajmowania coraz większego obszaru skóry. Powierzchnia skóry objęta zmianami jest sucha i szorstka i do tego, łuszczy się.
Miejsca zajęte przez łupież pstry nie opalają się ani na słońcu ani w solarium.
Wykrycie choroby
Pierwsze diagnozy stawiane są na podstawie wywiadu z osobą chorą i po obejrzeniu zmian na skórze. Często używa się do tego lampę Wooda. Fragmenty skóry objęte łupieżem pstrym bardzo charakterystycznie świecą się na żółtozielony kolor. Po zabarwieniu nalewką jodową wykazują tendencję do żółtawej bądź ceglastej fluorescencji.
Zeskrobiny ze zmian skórnych w połączeniu z wodorotlenkiem potasu wyglądają pod mikroskopem jak klopsy z makaronem. Można ujrzeć wiele krótkich i grubych strzępek grzybni zmieszanych z skupiskami zarodników.
Do rozpoznania łupieżu pstrego nie stosuje się biopsji, gdyż żadne badanie histopatologiczne w tym przypadku nie jest w stanie nic wykazać. Można jednak z niej skorzystać, żeby wykluczyć obecność innych chorób, gdyż łupież pstry bardzo łatwo jest pomylić z chorobami takimi jak: bielactwo nabyte, bielactwo kiłowe, łojotokowe zapalenie skóry, łupież różowy Giberta.
Leczenie
Leczenie łupieżu pstrego trwa bardzo długo i zazwyczaj jest mało efektywne, gdyż choroba często powraca. DO leczenia stosuje się preparaty działania miejscowego zawierające azole takie jak:
Nieodłącznym efektem leczenia jest jednoczesne leczenie przeciwgrzybiczne owłosionej skóry głowy preparatami z ketokonazolem lub cyklopiroksem. Jeśli choroba objęła duża połacie skóry to lekarz może przepisać również leki stosowanie doustnego.
Czytaj więcej: Łupież pstry – przyczyny, objawy, leczenie